Daarna waren er geen sirenes meer te horen omdat de elektriciteit werd afgesloten. De scholen werden gesloten. De kinderen konden thuis blijven. Op 14 september viel ook plotseling de gastoevoer stil. Het gerucht deed de ronde dat de Duitsers de gastoevoer vanaf de mijnen onklaar hadden gemaakt. Tot overmaat van ramp was er ook vaak geen stromend water meer. De burgers van Roermond moesten met emmers en kannen water halen. Zij haalden ook water bij het klooster van de ursulinen. Een zuster van de ursulinen schreef hierover in haar dagboek: ‘Er was geen licht, geen gas en dikwijls geen waterleiding. Dan kwamen de Roermondenaars met emmers en kannen bij de pomp in de kelder van het klooster water halen, hetgeen aanleiding gaf tot de nodige knoeierij: bijna de hele dag dreef de kelder.’
De Nieuwe Koerier kampte met papiergebrek en bracht op 12 september de voorlopig laatste krant uit. De burgers wisten dus niet meer welke bonnen wanneer geldig waren. Zij moesten hiervoor bij de winkels en het kantoor van de krant gaan kijken. Daar werden de nieuwe bonnenlijsten aangeplakt.
Danger - Mines! – Achtung - Minen! Vanaf begin september werden er in en rond Roermond diverse mijnenvelden aangelegd. Het overgrote deel van de mijnen was van Duitse makelij.
Er waren verschillende soorten Duitse mijnen:
- Eén van de bekendste Duitse mijnen was de Teller-Mine. Doel was om tanks en pantservoertuigen te bestrijden.
- De meest gevreesde mijn was de S-Mine. Deze mijn werd geactiveerd door een struikeldraad. Er sprong dan een cilindervormig deel van de mijn uit de grond en kwam tot ontploffing. Hierdoor werden circa 350 stalen kogels over een afstand van 150 meter weggeschoten. Vaak overleefde het slachtoffer van de S-mine de ontploffing niet.
- De glasmijn, Glas-Mine, was rond en volledig van glas gemaakt waardoor ze voor mijndetectors lastig op te sporen was.
- De schoenmijn, Schuh-Mine, was een zogenaamde anti-personeelmijn. Deze mijn was eveneens niet op te sporen, aangezien de mantel van hout was gemaakt. De Schuh-Mine was vanaf september 1944 de meest gebruikte mijn.
De Duitse mijnenvelden werden op strategische plaatsen aangelegd. De deutsche Gründlichkeit zorgde ervoor dat alle details van het mijnenveld nauwkeurig in kaart werden gebracht. Tevens werd er een schets van het mijnenveld gemaakt. De mijnenvelden werden voorzien van een, op het oog, onschuldige naam: Apfel, Kuh en Ochse. In en rond Roermond lagen de mijnenvelden: tussen Herten en de Rode Brug, ten zuidwesten van Ool langs de Maas, tussen de Rijksweg en de spoorlijn ter hoogte van Offerkamp, bij het kasteel Hattem, rond Buitenop en de Maasbrug en langs de Roer.
Er vielen in en rond Roermond onder burgers en militairen diverse doden en gewonden door de mijnen zelfs nog tot enkele jaren na de oorlog.
Ook de Geallieerden legden, op bescheiden schaal, mijnenvelden langs de Maas. Met deze mijnen waren vaak struikeldraden en lichtfakkels verbonden. Het doel was om Duitse infiltraties zo vroeg mogelijk op te merken. Het was namelijk onmogelijk om de gehele Maasfrontlijn met patrouilles te beveiligen. De mijnen en de lichtkogels waren vaak nogal scherp afgesteld. Hierdoor gebeurde het regelmatig dat een konijn of losgebroken vee de oorzaak was van het ontbranden van lichtfakkels of het ontploffen van mijnen.