In 1961 was John 16 jaar, Ben 13. Zoals andere pubers luisterden ze op hun jongenskamer via een transistorradio naar Radio Luxemburg en zongen ze de actuele tophits mee. Maar dan wel tweestemmig. Dat klonk lekker en viel in de smaak bij de familie. Na optredens tussen de schuifdeuren belandden de broers op 2 september 1961 op een echt podium, in het Belgische Eijsden. Daarmee begon een tienersterrencarrière met soms vier optredens per week of drie optredens op één avond. Bijna dagelijks bezorgde de post fanmail. Fans die de jongens in het echt wilden zien, liepen thuis de deur plat.
Jeugdcultuur
Het fenomeen jeugdcultuur bestond nog maar pas. Kleding en kapsels, muziek en dans speciaal voor ‘teenagers’. Duo’s van tweestemmig zingende broers waren populair, zoals The Everly Brothers, The Allisons en The Blue Diamonds. De Benjo’s vormden hiervan een tienervariant. Eerst zongen ze alleen covers van Engelstalige hits, zoals I’m gonna knock on your door (van het tienersterretje Eddie Hodges), Wake up little Susie (Everly Brothers), Little Ship (Blue Diamonds) en Oh Carol (Neil Sedaka). De jongens droegen hun haar in een vetkuif en waren gekleed in witte, blauwe of rode smokings met een bolo tie. John had een Buddy Holly-bril.
Door hun optredens kwamen ze in contact met andere tienersterren, onder wie Willeke Alberti, Sandra Reemer en haar broertje Franky, The Blue Diamonds, Peter Koelewijn en zijn Rockets, Johnny Lion & The Jumping Jewels, Rob de Nijs & The Lords en Rudi Carrell.
Talentenjachten, radio-optredens, plaatjes…
De jeugdcultuur was big business. De muziekindustrie zocht nieuwe sterren en organiseerde talentenjachten, die razend populair waren. De Benjo’s begonnen op ‘teenagershows’. Later werkten ze hieraan alleen nog mee als publiekstrekker, buiten mededinging. Wel deden ze in 1962 mee aan het groot Limburgs Songfestival met twee speciaal voor hen geschreven Nederlandstalige liedjes. ‘Hun optreden was vlot, vrolijk, ongekunsteld, origineel en fris van de lever’, aldus de jury, en ze wonnen de hoofdprijs.
Een jaar later volgde de talentenjacht der talentenjachten, de Grote Variété Prijs van Radio Luxemburg. Na diverse voorrondes drongen ze met vijf andere Nederlandse acts door tot de finale in de kursaal in Oostende. Hun deelname leverde deze keer geen hoofdprijs op, maar wel een serie radio-optredens.
De platenmaatschappijen werkten ook met talentenscouts. Coen van Orsouw van Phonogram kwam in Roermond naar De Benjo’s luisteren en ‘ontdekte’ de jongens als eerste. Ook Johnny Hoes en John Möring van Bovema toonden belangstelling. Uiteindelijk namen De Benjo’s in december 1962 bij Bovema hun eerste 45-toerenplaatje op: op de A-kant ‘Tonia’ (over een kermisverliefdheid) en op de B-kant ‘Doreen’, allebei Nederlandstalig. Een jaar later werd bij Jan Theelen in de Decca-studio in Brussel de tweede single opgenomen: ‘Jimmy speelt Dixieland’ met op de B-kant ‘Maria Magdalena Dolores la Bamba’.
1965: het einde
Via deze Nederlandstalige liedjes kregen De Benjo’s geleidelijk een ander, niet-teenagers-repertoire: vooroorlogse Duitse liedjes, Italiaanse liedjes en carnavalsliedjes. Tegelijk werd de beatmuziek ruiger en meer elektrisch versterkt. Daarbij kregen de opgroeiende broers nieuwe verplichtingen, zoals blokken voor hun eindexamen en militaire dienst. Het was mooi geweest. Na vier jaar namen De Benjo’s met een laatste optreden tijdens de Landjuweel-feesten in Roermond afscheid van het publiek.
Ontleend: Dennis Janssen†, ‘De Benjo’s’ (2010).