Door het smelten van de sneeuw moesten enorme hoeveelheden water via de Maas afgevoerd worden. Zowel de Duitsers als de Britten hadden in toenemende mate last van het stijgende water.
Osen liep langzaam onder water. Hauptmann Müller probeerde bij zijn commandanten om toestemming te krijgen om het eiland Osen te mogen verlaten. Alle pogingen liepen op niets uit. De situatie op het eiland werd echter steeds slechter. Op sommige plaatsen stonden de Duitsers tot aan het middel in het water. Müller kreeg zelfs een verbod om over het onderwerp te praten.
In de eerste week van februari werden nieuwe Fallschirmjäger naar het eiland overgezet. De kwaliteit van de vervangers nam steeds meer af. Volgens de Hauptmann schoten de Britten overdag op alles wat bewoog. In de nachtelijke uren schoten ze op alle rook en vuur dat zichtbaar was. Britse waarnemers zaten in de hoge bomen van de Linnerweerd en gaven iedere beweging door aan de mortieren en de artillerie. Het moreel van de Duitse soldaten zakte met de dag.
De Britten schoten een speciaal pamflet naar de ingegraven Fallschirmjäger. Ze probeerden daarin duidelijk te maken dat deze Duitsers een eigenlijk al verloren positie verdedigden. ‘Soldaten van de regimenten Hübner en Müller. Jullie zijn levende schietschijven. Geallieerde artillerie is van drie kanten op jullie gericht. Er kan geen twijfel over bestaan dat jullie in een verloren oorlog op een verloren positie staan. Waarom vechten jullie nog? Nog kunnen jullie overleven.’
De verdediging van het eiland Osen brokkelde langzaam af. Britse luidsprekers werden dagelijks ingezet om de Duitsers te bewegen zich over te geven. In Beegden stond zo’n luidsprekerwagen. Overgelopen Duitsers probeerden hun kameraden ook te bewegen om zich over te geven: ‘Geef je over – red jullie leven – vrijlating meteen aan het einde van de oorlog. Als jullie niet binnen vijf minuten reageren dan volgt er een artillerie aanval. Kameraden geef je over.’
Als de vijf minuten voorbij waren volgde inderdaad een artillerie beschieting. Telkens leden de Duitsers verliezen. Op 8 februari had dit effect. Op die dag gaven twaalf Duitsers zich over. Wat was er gebeurd? Walther Green was voorheen meteoroloog bij de Luftwaffe. Hij wilde graag officier worden en moest naar Osen om zich te bewijzen. Hij kreeg het commando over een peloton van 30 Fallschirmjäger. In de nacht van 6 op 7 februari raakte Green door een Britse beschieting helemaal over zijn toeren en rende vanuit zijn bunker naar buiten. Daar liep hij op een mijn en raakte zwaar gewond. Hem evacueren was onmogelijk aangezien het mijnenveld waarin hij lag onder water stond en men niet wist waar de mijnen lagen. Walther Green was bij bewustzijn en lag urenlang te schreeuwen. Hij had een voet verloren en dreigde dood te bloeden. Hauptmann Müller schreef in zijn rapport: ‘Het geschreeuw van de zwaargewonde Green was heel ver te horen. Zijn sterven drukte een stempel op de vechtlust van de overgebleven soldaten.’
Steeds meer Duitsers liepen over en de verdediging van het eiland was nog moeilijk in stand te houden. De Duitse soldaten stonden steeds vaker in natte schuttersputten. Vanwege de verwachte verdere stijging van het Maaswater trokken de Duitsers zich op 10 februari definitief terug van het eiland Osen. De Duitse soldaten die van het eiland afkwamen waren zowel lichamelijk als geestelijk helemaal kapot.